Wanneer ik terugblik op mijn leven in het zuiden van Frankrijk, krijg ik een warm gevoel vanbinnen. Als ik de vraag krijg hoe ik het dáár ervaren heb, kan ik enkel zeggen dat ik dáár oprecht gelukkig was.
Ik begon aan iets in mijn eentje, zonder verwachtingen. Maar stiekem hoop je dat het fenomenaal plezant wordt. Ik begaf mezelf op onbekend terrein met een hele hoop Erasmus-clichés in het achterhoofd. Ons moeder was in ieder geval opgelucht dat ik me na 16 weken niet verloofde met één of andere Aziaat om dan vervolgens naar de andere kant van de wereld te vertrekken, voorgoed.
Maar inderdaad, zoals men wel eens zegt, de eerste weken was ik niet op mijn gemak. Mijn weg had ik al snel gevonden, maar contacten leggen verliep iets stroever. Uiteindelijk liep dat allemaal los, als ik me maar voldoende openstelde. Zo heeft elke stad zijn platformen en zo bleek de ‘Erasmus Student Network’ Facebookpagina van Montpellier vrij populair te zijn. Algauw leerde ik een hele hoop studenten kennen van alle hoeken van de wereld, inclusief een dozijn Belgen.
Maandenlang leefden en overleefden we samen, deelden we lief en leed, deden we enkel dingen waar wij goesting in hadden. We leefden een leven dat we vrijblijvend zelf konden uitstippelden. Die onafhankelijkheid, curiositeit en eigenwijsheid: het kon, het mocht en ik genoot er met volle teugen van. Let op, er waren ook verplichtingen. Zo zette ik me keihard in voor mijn stage en bachelorproef, wat de kers op de taart van mijn opleiding was. Maar eens terug in België kon ik zo voelen dat een maatschappelijk stramien me stond op te wachten. Die typische sfeer, die niet te omschrijven valt, was weg. Toch verliep het afscheid minder zwaar dan verwacht. Iets in me zei dat de vriendschapsbanden niet oppervlakkig zouden worden, waardoor ik met een grote gelach en krokodillentraantjes ‘A bientôt’ riep voor ik de TGV opstapte. Dit was en is helemaal waar. Dankzij WhatsApp, Skype en Facebook kunnen we heel nauw in contact blijven met elkaar. Bezoekjes en reünies vonden al plaats en verjaardagswensen, kerstkaarten en onverwachtse postpakketjes maken me intens gelukkig. Ik heb veel respect, dankbaarheid en voldoening gekregen op mijn stageplaats. Samen met mijn internationale en Belgische vrienden maken we concrete plannen voor morgen, dromen we over de toekomst en koesteren we herinneringen voor eeuwig en altijd…
Link blog: https://eliseatmontpellier.wordpress.com/